Het Zuiden: diverse natuur, extreem bezig zijn en

Aangekomen met de ferry van Wellington naar Picton zijn we gelijk doorgereden richting het Abel Tasman National Park om de dag erna te beginnen met een deel (ivm tijdgebrek en wat logistieke problemen) van deze Great Walk Track.

Do 11 apr: Abel Tasman Coastline Walk ... and the missing shoe
Om 09:00 zijn we in de Abel Tasman Taxiboat gestapt die ons een stukje kustlijn heeft laten zien voordat we om 10:30 werden afgezet op het strand. Vanaf dit punt zouden we 25km?? langs de kust lopen om weer bij ons startpunt te eindigen. Het was een totaal andere omgeving als we tot dat moment gezien hadden met stranden, rotsen en helder zeewater. Het zonnetje scheen nog eens aangenaam dus het voelde ook écht alsof we op een totaal andere plek waren aangekomen. We hadden weer een aardig tempo te pakken dus om 16:30 waren we weer binnen. We zijn gelijk de campervan ingesprongen om te gaan tanken en vervolgens een flink stuk te gaan rijden richting het begin van de Heaphy Track. Onderweg zijn we nog even snel gestopt zodat ik wat te eten/drinken uit de ijstkast kon pakken voor ons beiden want we hadden nogal honger. ’s Avonds wilde we nog een brood kopen bij de bakker en aangezien die net wilde gaan sluiten hebben we nog 3 pizzapunten en 6 broodjes gratis gekregen. Wat een topdag! Aangekomen op de parkeerplek wilde we een biertje drinken en toen we onze loopschoenen wilden verplaatsen vroeg ik aan Mitch: “waar is mijn andere schoen?”, waarop hij antwoordde: “hier ligt er geen meer”. Na enig nadenken hebben we de conclusie moeten trekken dat deze uit de campervan is gevallen toen ik de ijskastdeur heb opengemaakt. ‘Flink balen’ is een van de vele reacties die door mijn hoofd ging. Helemaal aangezien het te ver terug rijden was, het ook al laat was en we de dag erna op tijd moesten beginnen met lopen om op tijd in de hut aan te komen.

Vr 12 t/m Zo 14 apr: Heaphy Track on 1 shoe
We zijn de dag in stijl begonnen met 2 verschillende schoenen! Ik heb er maar het beste van gemaakt aangezien er toch niks meer aan te doen was. Dit bleek uiteindelijk een goede keuze te zijn aangezien we nogal wat kleine riviertjes moesten oversteken en mijn wandelschoen waterdicht was. De eerste dag hebben we 30km van 08:45-16u gelopen, de tweede dag 33,5km van 07:30-15:15 en de laatste dag de resterende 16km van 07:00-10:30u. Het was een mooie tocht maar met wat regen de eerste twee dagen, een flink aantal te overbruggen hoogtemeters en kilometers in combinatie met de lange wandeltocht de dag ervoor heb ik me onderweg wel een paar keer afgevraagd of we niet wat te ambitieus waren geweest. Uiteindelijk hebben we het gehaald en heb ik mijn fysieke en mentale grenzen weer een stuk verlegd. Ruim 100km in 4 dagen met een mooie tijd. En dat op twee verschillende schoenen!

We hebben onze campervan aan het begin van de track laten staan en hebben iemand gebeld die onze campervan daar zou oppikken en verplaatsen naar het einde van de track, 450km met de auto verderop. Het had ons meer tijd en geld gekost als we met de bus naar het startpunt terug zouden gaan. De tweede dag zijn we deze man tegengekomen waar we van te voren al wat verhalen over hadden gehoord. Derry Kingston is een man van een jaartje of 65 die de route geregeld (soms 2-3 keer per week) aflegt. Hij doet de hele 80km in slechts 2 dagen en toen hij nog jong was rende hij hem zelfs in 11u! Werkelijk ongelooflijk hoe energiek maar ook erg sympathiek en aardig hij was. Hij moest goed lachten toen hij mijn schoenen zag en ik heb hem gevraagd om onderweg rond te kijken of hij een verloren schoen zou tegenkomen. Op de parkeerplek zijn we hem nog tegengekomen maar hij had helaas geen schoen gezien aangezien het donker was toen hij terugreed. Hij zou nog een advertentie in de lokale krant plaatsen dus wie weet wat er nog uitkomt. ’s Middags zijn we verder zuidelijk langs de westkust gereden totdat we geen zin meer hadden. Gelukkig hadden ze lekkere muffins op de camping dus die gingen er wel in!

Ma 15 apr: Franz Joseph Glacier
We hebben een korte stop gemaakt bij de zogeheten ‘Pancake Rocks’ (omdat ze uitzien als een stapel pannenkoeken) wat niet echt spectaculair was. Vervolgens doorgereden naar de Franz Joseph Glacier om een kijkje te nemen naar 1 van de 2 grootste gletsjers van Nieuw-Zeeland. We hebben afgezien van de helikoptertocht en hebben van een afstandje een kijkje genomen voordat we naar de Hotpools zijn gegaan voor wat welverdiende rust voor de beentjes. In de avond hebben we overnacht op een parkeerplek bij Lake Matheson wat bij goed weer een mooie reflectie laat zien van enkele bergtoppen. Aangezien het al donker was hebben we hiermee gewacht tot de volgende ochtend.

Di 16 t/m Vr 19 apr: Wanaka; Skydiving, Roy’s Peak, Special Cinema & Canyoing
Toen we wakker waren hebben we gelijk een ochtendwandeling om het meer gemaakt waarbij we werden beloond met een prachtig uitzicht. Na het ontbijtje zijn we doorgereden naar Wanaka, een klein stadje dat ligt aan een meer en tussen de bergen. De route er heen was nogal indrukwekkend. Aangekomen in Wanaka hebben we gelijk actie ondernomen voor ons ‘eerste’ extreme uitstapje namelijk Skydiven. We waren beiden van plan om het ergens in NZ te doen en vanwege de adembenemende omgeving en het goede weer hebben we voor dezelfde middag geboekt. Het was een hele ervaring om met een klein vliegtuigje naar boven te gaan totdat de juiste hoogte bereikt is, vervolgens je over te geven aan je instructeur (of zoals zij het mooi verwoorden “strap yourself to a beautiful stranger”) en dan is het 3, 2, 1, go! Na een raar gevoel de eerste paar seconden voel je je al snel op je gemak en is het één en al genieten! Echt een onbeschrijfelijk gevoel! Ik had gevraagd of mijn stranger wat leuke trucjes wilde doen en we hebben een aantal flink snelle rondjes om onze as gedraaid die wel wat G-krachten op me uitoefende. Na 45 seconden ging de parachute open en kon ik eens rustig om me heen kijken en alles in me opslaan. Er was iemand met me mee gesprongen om foto’s en een filmpje te maken dus ik heb deze wereldervaring vast laten leggen, maar ook zonder dit bewijs zal ik het nooit meer vergeten.

De volgende dag hebben we maar weer eens een wandeling gemaakt naar Roy’s Peak wat echt een spectaculair uitzicht gaf. Een steile wandeling door de schapenwei (met bijbehorende obstakels) die zeker de moeite waard was. De foto’s bevestigen mijn verhaal. Erna zijn we gaan douchen en naar de lokale bioscoop geweest die heel apart was. In plaats van stoelen hadden ze banken/ sofa’s in de zaal staan waardoor het heel huiselijke aanvoelde. In de pauze hadden ze vers gebakken koekjes en zelf gemaakt ijs, dit laatste uiteraard niet gebakken.

Inmiddels was het alweer donderdag en hebben we beiden wat geskyped met het thuisfront. Erna zijn we begonnen aan een wandeling maar door verschillende omstandigheden (waaronder geen zin meer en waarom zouden we iets doen als we er geen zin in hebben) zijn we op een gegeven moment maar omgedraaid. We hebben een potje frisbeegolf in het park gespeeld en wat lokaal ijs gegeten. Na de goede ervaring de dag ervoor zijn we weer naar de cinema geweest en deze keer naar de Franse film ‘Rust and Bone’ wat echt een hele goede film was. Na de film had ik afgesproken met een Zweeds meisje, Hanna, die ik had leren kennen in Maleisië. Ze was toevallig de dag ervoor in Wanaka aangekomen dus hadden we even afgesproken. We hebben samen met haar reisgenoten wat bijgepraat en gedronken. Toen de fles drank op was zijn we terug gegaan om fit te zijn voor de volgende dag.

Vandaag zijn we ‘Canyoing’ gaan doen. Ik had eerst ook geen idee wat het betekende maar het komt erop neer dat je een berghelling oploopt en vervolgens door de vallei die uitgeschuurd is door een waterval/rivier omlaag gaat. Dit doe je abseilend, springend en glijdend. We waren met ons drieën (Mitch, Hanna en ik) en de gids Dave die tevens de eigenaar was van het bedrijf. Het was een grote speeltuin voor grote kinderen dus we voelden ons gelijk als een vis in het water. Dave was een coole vent die ons overal liet afspringen en leuke foto’s en filmpjes had gemaakt. Het was leuk, uitdagend en gezellig van begin tot eind. Echt weer een top activiteit die je niet snel ergens anders tegenkomt.

Za 20 t/m Ma 22 apr: Queenstown; Bungy, Partynight & Sleeping in the wild
In de ochtend zijn we al om 7u vertrokken richting Queenstown. We hadden stiekem onze campervan op het land van de lokale boer gezet tussen de koeien in dus we wilden weg zijn voordat we hem tegenkwamen. In Queenstown aangekomen viel ons gelijk op dat dit een toeristische stad is waar iedereen als nummertjes behandeld wordt. Een massa benadering ipv de persoonlijke benadering die we tot dan toe gewend waren. Dit was wel de stad voor de volgende (op voorhand besloten) extreme activiteit, namelijk de hoogste Bungy jump (134m) van Nieuw-Zeeland! Aangekomen bij de vallei zagen we een zwevend kamertje/huisje dat ze hadden gemaakt om uit te springen. We wisten niet precies wat we konden verwachten dus we hebben het op ons laten afkomen. Mitch was deze keer de gelukkige om als eerste te gaan, ikzelf ging als vierde. Het viel ons op hoe snel het proces gaat. Je gaat zitten op een stoel, ze klemmen je voeten vast in een harnasje, maken het koord vast, begeleiden je naar het springplateau en dan begint het aftellen. Direct voor me was iemand die eerst niet durfde te springen dus hij bouwde de spanning voor me op. Uiteindelijk heeft hij het na lang aarzelen, motiveren en toejuichen toch gedaan. Voor mij was het duidelijk dat het gewoon het kwestie van gaan was. Aarzeling was er wel als je op een kleine plateautje staat met 170m ofz onder je, maar vanaf het moment dat je springt, vliegt en dit overgaat in vallen is het wederom genieten. Een heel andere ervaring als het skydiven maar wederom eentje die ik niet had willen missen. ’s Avonds zijn we opstap geweest aangezien Queenstown erom bekend staat. Geheel toevallig kwamen we wat bekenden tegen. Tijdens onze eerste trektocht (Tongariro) waren we de eerste avond een groepje Franse meiden tegengekomen die nu aan een tafeltje zaten in de bar waar we binnenliepen. Uiteindelijk zijn we de hele avond samen opstap geweest.

Zondag zijn we voor ons doen laat opgestaan (10u) en na een ontbijtje zijn we de alcohol eruit gaan wandelen. Na een uurtje kwamen we een oude mijnwerkershut tegen die erom vroeg om erin te slapen. Na een beetje nadenken zijn we terug gelopen naar de campervan, hebben we boodschappen gedaan en zijn we ’s avonds teruggekeerd naar de hut. We hebben hout gesprokkeld, een kampvuur gemaakt en ons eigen eten gemaakt rondom het vuur. We moesten ons warm houden met het vuur in het hutje maar aangezien dat om de 2u uitging zijn we een paar keer moeten opstaan om het opnieuw aan te maken. We hebben een gezellige avond gehad in het midden van het bos wat weer een speciale ervaring was.

De volgende dag hebben we in de ochtend nog een beetje uitgelopen voordat we de auto insprongen richting Te Anau. Mitch zat achter het stuur en zei opeens tegen me: “het kan zijn dat we zo aan de kant worden gezet door de politie”. En voordat ik het doorhad zat er een politieauto achter ons met het zwaailicht aan. We hadden te snel gereden en kregen een bonnetje als ‘Nieuw-Zeeland souvenir’. We hebben onze charmes nog in de strijd gegooid maar ze was niet op andere gedachten te brengen. Aangekomen in Te Anau hebben we boodschappen gedaan, informatie ingewonnen over onze trek en een camping uitgezocht.

Di 23 & Wo 24 apr: Kepler Track; bring it on!
Ze hadden ons verteld dat dit een pittige trek zou worden en aangezien er weinig hutten waren hadden we besloten om in 2 hutten te overnachten om zo een extreem lange wandeldag (11,5-14u) te voorkomen. Voor de eerste dag stond 5-6u gepland maar wij kwamen na 3,5u al aan bij de hut waardoor we een beetje verbaasd waren. Omdat we ’s ochtends de campervan verplaatst hadden waren we pas om 10:30 begonnen met lopen waardoor we om 2u al binnen waren. Na wat overleg hadden we besloten om de volgende vroeg te vertrekken en te kijken hoever we zouden komen. Bring it on! We waren om 07:30 begonnen en om 11:30u waren we al bij de hut die we gereserveerd hadden (4u ipv 5-6u die zij aanraden). Het heftigste stuk zat erop, namelijk de bergtoppen met op sommige stukken een pittige en koude wind in combinatie met regen. De keuze was dus snel gemaakt en na een korte lunchpauze hebben we onze weg vervolgd naar het einde waar we uiteindelijk om 17u aankwamen. Ze hadden ons gezegd dat we de maximale tijd moesten uittrekken voor de wandeling (wat 14u was) en bij de laatste hut zei de ranger dat als we heel hard doorliepen we 10u nodig hadden maar we hebben het inclusief pauzes toch maar 37km mooi gelopen binnen 9,5u. Vanaf de parkeerplek zijn we naar de winkel gereden en vervolgens rechtstreeks naar de camping om te koken, wassen en douchen. De grote maaltijd was meer als welkom!

Do 25 & Vr 26 apr: Milford Sound
We hadden al veel gehoord over de tocht richting de Milford Sounds. Het zou een spectaculaire route met adembenemend uitzicht worden. Hoge bergen links en rechts van de weg met watervallen en mist maakte het inderdaad een indrukwekkende tocht. We hebben in de middag een boottocht geboekt die ons het échte deel van Milford Sounds zou laten zien. Een dik 2 uur durende tocht die zeker de moeite waard was. Een prachtig stukje ruwe natuur waarbij we te maken hebben gehad met regen, wind en zon. Onderweg zijn we zelfs nog een groepje dolfijnen tegen gekomen wat meestal maar een paar keer per maand het geval is dus we hadden weer eens geluk afgedwongen. Na de bootcruise hebben we een deel van de route teruggereden zodat we de dag erna in de ochtend nog een wandelingetje konden maken. Zoals voorspeld zou het weer vanaf vrijdag regenachtiger worden maar we hadden toch besloten om een kleine wandeling naar een top van een berg te maken. Boven de bomengrens werden we steeds meer getest met wind en regen maar we hebben het toch afgemaakt. Na 2 uur waren we weer bij de campervan en zijn we via Te Anau weer teruggereden naar Queenstown.

Za 27 apr: Queenstown again
Vandaag hebben we een tussendagje aangezien we morgen onze laatste Great Walk tocht gaan doen namelijk de Routeburn. Het hutje kon niet eerder geboekt worden dus vandaag staat in het teken van het blog bijwerken, foto’s uploaden en voor Mitch nog een leuke activiteit namelijk de Canyon Swing. Dit is een combinatie van eerst een Bungy jump en vervolgens direct gevolgd met een Swing. Ik had van binnen niet iets van ‘dit moet ik doen’ dus heb ik hem overgeslagen en ben ik dus als toeschouwer/fotograaf meegegaan. Aangezien het mooi weer was en we nog wat wilde ‘inlopen’ hadden we besloten om richting de bergtop van Ben Lomond (1.748m) te lopen. Het was al redelijk laat in de middag dus we zouden kijken hoever we zouden komen ivm het daglicht. Toen duidelijk werd dat we veel sneller waren als de aangegeven tijd (uiteindelijk hebben we er in totaal 4u over gedaan ipv 6-8u) en Mitch de top kon ruiken was er geen houden meer aan. Hij moest de top halen al ging ik me op een bankje zetten (dat waren zijn letterlijke woorden) en aangezien dat ook niet zo spannend was ben ik hem gevolgd. Uiteindelijk werden we beloond met een weergaloos uitzicht en flinke rukwinden die ons geregeld uit balans brachten. We moesten onderling schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan. Aangezien het al langzaam donker begon te worden en we wat adrenaline in het bloed hadden zitten zijn we letterlijk naar beneden gerend. Het was een race tegen de klok maar tegen de tijd dat het donker begon te worden zaten we alweer in het bos op de wandelweg. Als beloning hebben we onszelf getrakteerd op een hamburger van de lokaal beroemde zaak Fergburger. In Auckland hadden we een grote burger te pakken maar deze kon hier zeker aan tippen en was kwa smaak nog eens veel beter. Het was zo druk dat we 20 min in de rij hebben moeten staan om te bestellen en vervolgens nog eens 30 min hebben moeten wachten voordat de burger klaar was. Maar het was het wachten waard. Owja ... en natuurlijk hebben we de grootste alles-erop-en-eraan-hamburger gepakt.

Zo 28 & Ma 29 apr: Routburn Track, The Last Great Walk
De vorige avond waren we bijna naar het begin van de Routburn track gereden en hebben we overnacht op een camping. ’s Ochtends zijn we naar het begin gereden en zijn we om 09u begonnen met wandelen. Na een rustige start kwamen we voor de middag aan bij de 1e grote hut waar we de weersvoorwachtingen zagen voor die dag en die erna. De planning was om naar de 2e grote hut te lopen en vervolgens de dag erna hetzelfde stuk terug te lopen. Maar tussen de 2 hutten in werd veel regen en wind (windstoten tot 120 km/u) verwacht en koude temperaturen. We hebben onze tassen bij de 1e hut laten staan en zijn 2u naar boven gelopen naar het hoogste punt van de trek om vervolgens onze tassen op te gaan halen bij de hut. Een hele nieuwe omgeving waar we wederom wat mooie plaatjes hebben geschoten. Aangezien het 1e hutje volgeboekt was voor de nacht zijn we nog een stukje verder terug gelopen om in een andere hut te overnachten. De volgende dag hadden we dus maar een korte ochtendwandeling (1u) naar de campervan.

Na een inmiddels bekend ritje naar Queenstown zijn we weer een deel van de berg Ben Lomond opgelopen maar deze keer zijn we gestopt op het Gondolla platform. Hier zijn we gaan ‘Lugen’ wat een soort kartauto’tjes zijn waarbij je met je stuur je eigen snelheid bepaald. We hadden beiden niet verwacht dat we ons zo zouden vermaken met het ritje maar we hebben ons 2x weer even als een klein kind gewaand. Mooi toch?!

What’s next??
De laatste week zullen we via het binnenland nog wat stops maken om zaterdag 4 mei de campervan terug te brengen in Christchurch. Zaterdag zullen we de stad wat verkennen met de benenwagen en zondag heel vroeg vertrekt ons vliegtuig vanuit Christchurch. Volgend weekend zal dus mijn laatste reisverslagje gepost worden. Het einde komt dichterbij maar we gaan nog even door met genieten!

En hoe is het afgelopen met de schoen …?
Zoals gezegd zou Derry een advertentie plaatsen of iemand mijn schoen had gevonden. Ik hoopte er op maar realiseerde me goed dat er maar een kleine kans was dat ik hem ooit nog aan mijn voet zou hebben. Maar wonder boven wonder kreeg ik op een gegeven moment een telefoontje van Derry dat iemand hem voor zijn huis had zien liggen en deze persoon had gereageerd toen die de advertentie zag. Ik heb hem uiteindelijk 1,5 week later (maandag 29 april) op het postkantoor in Queenstown opgehaald. Ik had Derry een ‘prepaid’ postpakketje gestuurd waar mijn schoen in kon met een financiële vergoeding/beloning voor hem en de eerlijke vinder. Bij mijn schoen had hij een briefje als reactie geschreven. Hij vond het aardig dat ik een vergoeding had bijgevoegd maar zowel hij als de vinder vonden niet dat ze er recht op hadden aangezien het voor hun een kleine moeite was. Ze hebben mijn geld dan ook gedoneerd aan een lokaal goed doel. Dit geeft maar weer aan wat voor een type man Derry is. Ik ben super blij dat ik na 3 weken mijn schoen terug heb en we weer een bijzonder verhaal en een ontmoeting met een bijzonder persoon rijker zijn. Dus dit verhaal kan beëindigd worden met … eind goed, al goed.